این روزهای دم رفتنی خیلی کار ریخته رو سرم . از شرکت در جلسه انجمن اولیا و مربیان دبستان شایان گرفته تا خدا حافظی از عمو و عمه و خاله و دایی و...
خلاصه اوضاعی داریم.
شمارش معکوس هم برای رفتن شروع شده .
به پیشنهاد یکی از دوستان عزیز ساعت پرواز تورنتو به وینیپگ رو حدود 7 ساعت تغییر دادم . نزدیک به 7 ساعت توی فرودگاه پیرسون هستم . البته یک ساعتش برای کارهای لندینگ میگذره یک ساعت هم برای مقدمات پرواز به وینیپگ . میمونه 5 ساعت که اون هم فکر میکنم اونقدر جا برای دید زدن تو فرودگاه باشه که متوجه گذر زمان نشم .
فقط دو مورد ذهن من رو مشغول کرده . اول اینکه نمیدونم باید چمدونها رو توی تورنتو تحویل بگیرم یا نه . البته من بلیطم رو از لوفتهانزا گرفتم واز تهران تا فرانکفورت با خود لوفت هانزاست . اما پروازهای تورنتو و وینیپگ ، دو پرواز جداگانه ایرکانادا هستند .حالا نظر علما بر دو قسمه . بعضی میگن باید در اولین فرودگاه در خاک کانادا چمدونها رو تحویل بگیری . بعضی ها هم نظرشون بر اینه که چون بلیط رو از لوفت هانزا خریدم و ایرکانادا هم عضوی از گروه لوفت هانزاست بنابراین نیازی نیست در تورنتو چمدانها رو تحویل بگیریم . با دفتر لوفت هانزا در فرودگاه امام هم تماس گرفتم کسی گوشی رو برنداشت . البته امشب دوباره تماس خواهم گرفت.
مورد دوم تعداد چمدانهاست .با اینکه در سایت لوفت هانزا تعداد چمدانهای مجاز بدون هزینه برای پروازهای اکونومیک 1 چمدان 23 کیلویی اعلام شده ولی وقتی وضعیت رزرو بلیطم رو از طریق سایت چک میکنم تعداد چمدان مجاز رو دو عدد ذکر کرده .
ولی به هر حال من که دو چمدان دارم . 150 دلار هم براش گذاشتم کنار . همین هیجان داستان رو بالا میبره . یا 150 دلار میبازم یا برمیگرده به جیبم.
چمدانها هم در حال پر شدنه . فقط امیدوارم از 23 کیلو بالا نزنه.
پست های بعدی از آن سوی آبها...
دو هفته پیش بالاخره من هم به جمع زخم خوردگان آیلتس پیوستم و آزمون آیلتس دادم!
از اونجایی که در پروسه مهاجرت از من مدرک آیلتس نخواستند و همه چی به خیر و خوشی تموم شد ، من هم تنبلی کردم و برای آزمون خودم رو به صورت جدی آماده نکردم ولی این اواخر یه چیزی هی منو قلقلک میداد که بابا حالا تو برو یه امتحان بده ضرر نداره ( دویست و پنجاه هزار تومن هم رو بقیه خرجها ) . این بود که یه جا برای آزمون آکادمیک در17 سپتامبر رزرو کردم و آزمون دادم. دیروز هم نتایج رو زدند .
نتیجه 6 در هر چهار اسکیل و نهایتا میانگین 6 بود .نمیدونم نمره 6 خوبه یا بد و باید برم اونجا ببینم برای ثبت نام دانشگاه کافی هست یا باید کورس های اضافی زبان رو بگذرونم . یا اینکه چند ماه بعد دوباره امتحان بدم . ولی از اینها گذشته هیچ چیز مثل یک تجربه واقعی نمیتونه آدم رو با حال و هوای آزمون آشنا کنه . قبل از آزمون سعی کردم کلیپ های آزمون مصاحبه و listening رو نگاه کنم و گوش بدم . حتی یک دوره کوتاه مدت هم توی یکی از آموزشگاه های زبان رفتم که خیلی مزخرف بود و فقط پولم رو هدر دادم . هیچ کدوم مثل تجربه آزمون اصلی نمیشه.
به نظر من آدم باید پیه یک بار آزمون دادن و هزینه کردن رو به تنش بماله بعد با توجه به تجربه به دست اومده شروع کنه به آماده سازی برای آزمون و این آماده سازی هم قاعدتا باید از دوره های ترمیک زبان شروع بشه و به دوره های آمادگی تخصصی برای آیلتس که قلق های آزمون دادن رو یاد میده منتهی میشه .
به هر حال تجربه خوبی بود و حداقل الان میدونم از نظر آیلتس تو چه سطحی هستم چون به اعتقاد بنده نمره آیلتس نمیتونه کاملا نشون دهنده سطح تسلط فرد به زبان انگلیسی باشه و مهارت تست زنی و آشنایی با روش آزمون دادن در نمره کسب شده موثره .
********************
هنوز از پاسپورتها خبری نیست و اگر این دوشنبه هم خبری نشه یواش یواش باید نگران بشم !