اما چی شد که وینیپگی شدیم؟
از وقتی که تب مهاجرت به کانادا و تو صف ویزا رفتن همه گیر شده و شاید قبل از اون، از خیلیها وقتی میپرسیدی چه شهری رو تو کانادا میشناسی دو جواب و به ندرت سه جواب میشنیدی . تورنتو ، ونکوور ، حرفه ای هاش هم بادی به غبغب مینداختند و مونترال رو هم اضافه میکردند!
حالا بماند که در پاسخ به سوال پایتخت کانادا کجاست؟ جوابهایی مثل : خوب تورنتوئه دیگه عزیزم! یا اینکه : بابا انم دیگه پرسیدن داره !؟ ونکوور رو همه میشناسند!!پسرعمه خاله زندایی مامانم هم اونجاست !! اینو تا اینجا داشته باشید تا بعد!
در همون سالها یعنی حدود 7 یا 8 سال پیش، این بنده حقیر هم چون اوضاع قمر در عقرب دور و برمون رو زیاد امیدوار کننده نمیدیدم به همراه همسر محترمه و به قصد سرمایه گذاری برای آینده و بهره گیری از بسیاری از حقوق بالاخص اجتماعی و فرهنگی و... وصد البته مادی! تصمیم به اقدام گرفتیم.البته از زمان تصمیم گیری تا اقدام حدود 4 سال طول کشید !.
تو این مدت یعنی از زمان اقدام به تصمیم گیری! تا زمان اقدام به پر کردن فرمها !با هر کس و ناکسی! تو ایران که صحبت میکردی و نظرشو میپرسیدی از ظن خودش یار ما میشد یه جور قضیه رو رد یا تایید میکرد . دیدم فایده نداره و باید خودم دست به کار بشم و از منابع دیگه بالاخص کانادا نشینان محترم و محترمه کسب اطلاعات کنم. از اونجایی که این قشر محترم و فرهیخته به تبع کانادایی شدن و آشنایی با قوانین و جلو گیری از سو شدن در آینده و ... رویه سلب مسئولیت ( همون Disclaiming خودمون بابا!)رو در پیش گرفته اند و تا حد زیادی هم حق دارند ایندفعه نه چیزی رو رد میکردند نه تایید. بابا این وسط یکی به ما بگه خوبه یا بده؟ میارزه کار و زندگی و خانواده و خیلی وابستگی های دیگه رو ول کنی بری دیار انسان پرور کفر یا نه ؟ نه خیر!باز هم جوابهایی مثل هر کس خودش باید برای آینده خودش برنامه ریزی کنه و خوب یا بدش بستگی به تلاش خودت داره و هرچی زبانت قوی تر باشه موفق تری و ....
همه این جوابها درست و عاقلانه به نظر میرسه ولی هیچ کدوم اون حسی رو که من میخواستم به من نمیداد.
دست آخر بهترین راه رو زیر و رو کردن اینترنت و کسب اطلاعات از غیر هم زبانان خودم پیدا کردم.
دیدم ماشالله تا دلت بخواد امار و ارقام و امارمقایسه ای و .... همه هم مستند و قابل اعتماد .
چی از این بهتر . البته در این بین وبلاگهای مفید ایرانی مقیم کانادا مثل این و این هم هستند که الحق و والانصاف خوب اطلاع رسانی میکنند و دست نویسنده هاشون هم درد نکنه .
بعد از کلی بالا و پایین کردن سایتها و آمار و ارقام و فروم ها و وبلاگها تصمیم گرفتم اول از یک جایی شروع کنم که هم هزینه های اولیه زندگی پایین تر باشه و هم از نظر مهاجر اشباع نشده باشه
از طرفی درصد کانادایی الاصل هاش! هم بیشتر باشه. از اونجایی که عمده مهاجرین حداقل از شش ماه تا یک سال اول رو باید از جیب بخورند پس بهتره با یک استان کم هزینه شروع کرد. تو این مدت هم میشه زبان رو با استرس کمتر تقویت کرد و هم میشه دوره های تخصصی مورد نیاز برای جا افتادن در بازار کار رو گذروند .هم اینکه تو این استانها کارهای دم دستی موقت راحت تر پیدا میشه ( طبق آمار خودشون) .
بله!! این رو هم متوجه شدم که لابد این استانها یه عیبی داشتند که نسبت عرضه و تقاضا توشون طوریه که مثلا هزینه مسکن پایینه.یا دلیل داشته که آمار متقاضی مهاجرت به اون استانها پایین تره .
یکی از اون دلایل سردتر بودن اونهاست .مثلا دمای هوا در وینیپگ مرکز استان منیتوبا تو بعضی روزهای زمستان به 35 - درجه یا پایین تر هم میرسه .یا اینکه مشاغل صنعتی و تخصصی کمتر پیدا میشه .یا اینکه توی رنکینگ های بین المللی بهترین شهر ها برای سکونت امتیاز خوبی رو کسب نمیکنند. اما من در مجموع به این نتیجه رسیدم که برای شروع بد نیستند.
این روضه رو خوندم که بگم وقتی داشتم فرم های سه برگی مهاجرت فدرال بصورت کارگر ماهر
رو پرمیکردم در جایی از فرم که از من خواسته بود شهر یا استان مقصد درکانادا رو مشخص کنم بجای همون سه شهر معروف نوشتم وینیپگ مرکز استان منیتوبا! و فرم ها رو فرستادم سوریه .فرستادن فرمها همان و سماق مکیدن ما به مدت سه سال همان!
ادامه دارد!
سلام
مدتهاست(بیش از سه سال ) که در صف مهاجرت به کانادا در حال این پا اون پا کردن هستم.
پرونده من در سال 2007 برای مهاجرت فدرال باز شد ولی در طول زمان به پذیرش استانی اون هم در سرد ترین استان و سرد ترین شهر در 37 شهر پر جمعیت جهان یعنی وینیپگ تغییر کرد.
حالا چطور شد و چرا وینیپگ و باقی قضایا رو به مرور میگم!
روز خوش